Sól w nasze rany, cały wagon soli By nie powiedział kto, że go nie boli
Piach w nasze oczy, cały Synaj piasku By nie powiedział kto, że widzi jasno
Głód w nasze trzewia, suche kromki głodu By nie powiedział kto, że nie wiem co głód
But w nasze krocza, kopniaków choć tysiąc By nie powiedział kto, że spłodziłby co
Knut w nasze głowy, sto pałek umyślnych By nie powiedział kto, że sobie myśli
Strach w nasze serca, tyle grozy gęstej By nie powiedział kto, że nie zna lęku
I salwę w płuca czy tez sznur na szyję By nie powiedział kto, że jeszcze żyje
